OMG over black love gesproken…
De film ‘If Beale Street Could Talk’ is black love in de ruimste zin van het woord. Op een hele poëtische manier is de onvoorwaardelijke liefde tussen twee geliefden, twee zussen, moeder en dochter, vader en dochter en jawel, ook tussen moeder en vader in beeld gebracht. #Unity
De regisseur, Barry Jenkins (Moonlight), lijkt met deze film bewust gekozen te hebben voor het uitvergroten van het thema ‘black love’ wat we nog véél te weinig zien op het witte doek.
De film is geïnspireerd door het gelijknamige boek van de visionair James Baldwin. We zien hoe Kiki Layne ‘Tish’ en Stephan James ‘Fonny’ proberen te overleven in het New York van de jaren ’60. Het is een zogeheten arthouse film, dus misschien niet voor iedereen weggelegd. Ter info: arthouse films staan bekend om hun alternatieve, kunstzinnige karakter, kleinere budgetten en zijn vaker te zien in de kleine bioscopen/ filmhuizen in tegenstelling tot de Pathé’s. Bij de meeste arthouse films duren scènes vaak lang terwijl er niet veel gesproken of gedaan wordt. De scène waarin Fonny, Tish voor het eerst uitnodigt bij hem thuis en een romantische setting creërt, is er zo één. Het opzetten van een plaat, pakken van een deken, gedimd licht… We kennen (hoop ik) allemaal deze momenten; waarin vlinders door je lijf gieren en je wel maar ook niet precies weet wat er allemaal gaat gebeuren. Het zijn deze scènes waarin het thema van de film goed tot uiting komt en je geraakt wordt door de manier waarop de setting in beeld is gebracht.
Maar…
Je krijgt zo weinig mee van de personages, dat het moeilijk is mee te leven met hen. Ook vraag je je tijdens de film af waarom bepaalde scènes van toegevoegde waarde zijn in de film of waarom bepaalde dingen zijn zoals ze zijn.
In een scene zien we bijvoorbeeld hoe Fonny in het vizier van een politieagent komt. De agent zegt iets in de trant van: ‘See you soon’, waarop Fonny reageert met: ‘Maybe, maybe not’. De camera blijft even stil staan bij Fonny wanneer hij dit zegt, wat de illusie wekt dat dit een betekenisvolle uitspraak is. Je hebt echter geen idee waarom Fonny deze uitspraak doet en alleen de zeer oplettende kijker óf de kijker die het gelijknamige boek gelezen heeft weet waarom deze scène relevant is.
Ik heb het boek van James Baldwin gelezen en op basis daarvan vermoed ik dat de regisseur bewust gekozen heeft om 1 thema uit het boek te belichten, namelijk: ‘black love’. Hier is hij naar mijn mening zeker in geslaagd. Het is heerlijk om een zwart gezin te zien waarin beide ouders aanwezig zijn, waarin liefde bestaat tussen moeder en vader en er sprake is van een goede band tussen de vader en zijn kinderen. Echter, doordat andere thema’s zoals police brutality en colorism tot een minimum zijn gereduceerd of zelfs zijn weggelaten worden personages vlak, 2 dimensionaal en lijken scènes op zichzelf te staan zonder inleiding en/of vervolg. Barry Jenkins heeft een mooie arthouse film afgeleverd, alleen wat mij betreft net te weinig diepgang.